De schepping spreekt

Zusters en broeders, medeschepselen van God,

Vindt u dit lied dat we net gezongen hebben ook zo mooi? Ik heb het 50 jaar geleden als 19-jarige in een kerkkoortje in Zambia leren kennen. The Lord of the dance, Jezus, de Heer van de dans, hij danst ‘de dans van de schepping’ ook al werd ‘het lied van de schepping zelden nog gehoord’. Aan ons om mee te dansen de dans van de schepping, om het lied van de schepping te laten horen, om het verhaal van de schepping te vertellen. Maar dan moeten we eerst luisteren naar de schepping, naar wat de schepping ons te zeggen heeft.

Dan zullen we begrijpen dat ons leven in al zijn vezels verweven is met de schepping. Het verhaal van de schepping is ons eigen verhaal.

Wij delen in de schoonheid van de schepping, maar ook in haar kwetsbaarheid én in haar verlangen naar heelheid en een goed leven voor al wat leeft.

Luister dan naar wat de schepping ons te zeggen heeft:

Ik ben de schepping
schepsel uit de hand van de grote Schepper.
Mijn verhaal begon lang, lang geleden.
Als ik nu vol verwondering naar mezelf kijk zie ik:
sterren en manen, oceanen en bergen, woestijnen en regenwoud, weilanden en planten, dieren en mensen,
één grote familie met ontelbaar veel kinderen,
de aller jongste is de mens,
allemaal geboren uit dezelfde moederschoot,
als zussen en broers met elkaar verbonden,
aan elkaar gegeven.

Ik ben de schepping
en ik verheug me in mijn Schepper.
De bomen klappen uit blijdschap in hun handen,
het water in de rivieren verhaalt van God’s wonderen,
de vogels zingen van zonsopgang tot zonsondergang een loflied voor hun Schepper,
de mensen prijzen God in vele talen in kerken, tempels en woonkamers.

Ik ben de schepping,
geschapen niet alleen in een ver verleden
maar herschapen dag aan dag.
Elk moment voel ik opnieuw de hand van God die me vormt,
ik voel Zijn levensadem in mij stromen,
ik voel Haar Geest die me in beweging zet.
 

Ik ben de schepping,
nog niet voltooid, niet perfect.
In mijn lichaam voel ik spanningen en pijn.
Overstromingen, aardbevingen, orkanen verwoesten leven op aarde.
Planten, dieren, mensen - de ene soort leeft op kosten van de ander.
De roofvogel jaagt op muizen,
een wolf doodt schapen,
sprinkhanen eten een hele oogst op,
vleermuizen dragen ziektes over op mensen.

Ik ben de schepping
en ik hou van al mijn kinderen.
Vol trots en verwondering kijk ik naar mijn laatstgeborene, de menselijke ras.
Hij is vol kennis en creativiteit.
Kundig maakt hij gebruik van de natuur, van aarde, wind en water,
hij ontdekt de natuurwetten en de geheimen van het menselijk lichaam,
hij ontwikkelt machines, computers, zonnepanelen, drones, vaccins, en nog veel meer,
hij geeft schoonheid aan het leven door kunst en muziek
en diepgang door religie en spiritualiteit.

Maar beseft mijn jongste wel nog dat hij deel is van de natuur, niet meester?Ondanks al zijn enorme prestaties of misschien juist vanwege deze prestaties vergeet hij zijn bloedverwantschap met al wat leeft.Hij wil de natuur beheersen en ervan nemen voor zijn eigen behoeftes.

Zal zijn verlangen naar meer en meer ooit bevredigd zijn?
Kent zijn macht door wetenschap en technologie grenzen?
Is hij vergeten dat hij schepsel is en niet de Schepper?

Ik ben de schepping.
Mijn lichaam is gewond,
rivieren zijn vervuild door giftige stoffen,
de aarde is uitgeput door monoculturen,
oceanen zijn bedekt met een plastic soep,
wilde dieren worden gedood om winst te maken,
kostbare mineralen worden door kinderen uit de grond gehaald voor laptops en mobieltjes,
mensen sterven aan honger, in gammele bootjes op zee, door chemische wapens, in politiecellen.

Ik ben de schepping.
Ik hoor het schreeuwen van mijn kinderen,
ik voel hun pijn in mijn lichaam,
de pijn van een vrouw tijdens de bevalling.
Zal deze pijn een nieuw, gezond kind ter wereld brengen?

Er was één kind, geboren door een vrouw in een Joods stadje twee duizend jaar geleden.
Hij was deel van de schepping, deel van mij,
maar het voelt alsof ik deel ben van hem, geschapen door hem.
Hij leefde in harmonie met de natuur.
Hij hield van de vogels in de lucht en de bloemen op het veld en het kleinste mosterdzaadje.
Hij kende het leven van boeren en vissers.
Hij genas zieken, nam kinderen in zijn armen, ging om met wie buitengesloten waren, de prostitués, collaborateurs en buitenlanders.
Hij ondervond gebrokenheid, lijden en dood aan zijn eigen lichaam.
Toen hij stierf aan een kruis verduisterde de zon en beefde de aarde.
In een tuin kwam hij uit zijn graf tot nieuw leven.
Hij was en hij is het nieuwe leven, de nieuwe schepping.
Ik voel zijn aanwezigheid,
die geeft me hoop dat er genezing is voor al mijn wonden en toekomst voor al mijn kinderen.

Ik ben de schepping
en ik kijk vol hoop naar de toekomst.
Ik doe een beroep op mijn jongste kind, de menselijke ras:
Deel in mijn hoop.
Volg de weg van die ene man, een leven in harmonie met de natuur, in liefdevolle zorg en verantwoordelijkheid voor de schepping.
Leef in zijn geest van verbondenheid met alle andere schepselen als zusters en broeders.
Sluit je ogen niet voor de gebrokenheid van de schepping en van jezelf,
maar gebruik al je fantasie en je kennis om de schadelijke invloed van de mens op de natuur te verminderen, door je werk, in de politiek, door je manier van inkopen, eten en reizen.
Begin vandaag.
Dan zal ik nog meer trots zijn op jou.

Ik ben de schepping
en ik droom ervan om herschapen te worden.
Ik droom van een nieuwe schepping:
Ik droom dat de wolf en het lam samen weiden, dat de leeuw gras eet, en een kind met een slang speelt.
Ik droom van rivieren met kristalhelder water en van gezonde bomen die elk seizoen vruchten brengen.
Ik droom ervan dat mensen genieten van het genoeg.
Ik droom dat de volken hun zwaarden omsmeden tot ploegijzers.
Ik droom dat mensen van alle huidskleuren, talen en religies samen instemmen in de lofprijs van de Schepper en elkaar vinden in de dans van de schepping.

Dans je mee?